Զան­գում է նա­խա­րա­րը, թե՝ շտապ ներ­կա­յա­ցի նա­խա­րա­րու­թյուն, վար­չա­պետն է ու­զում, գնում եմ այն­տեղ, խոր­հր­դակ­ցու­թյուն է գնում այն­տեղ, չեն թույ­լատ­րում ներս մտ­նել, ես էլ գի­տեմ, թե ինչ-որ հարց են ու­զում ճշ­տեն, դրա հա­մար են կան­չել։

Դու` ծա­խու հո­գի, քծ­նու­թյան մե­րան, Գո­ռոզ ան­հար­կի ու մե­ծա­բե­րան։ Դու` բութ ու տգետ, խո­րա­մանկ սա­կայն, Դու` կոր­ծա­նիչ ձեռք ու լեզ­վի կա­պանք։

Նի­կո­լի՜կ, դու ինձ­նից հարց­րել ե՞ս, որ ստո­րագ­րել ես Քար­վա­ճա­ռը տաս քո բա­րե­կամ­նե­րին.. մեր պա­պե­րի կա­ռու­ցած Դա­դի­վան­քը քո մի ստո­րագ­րու­թյու­նով հանձ­նես թուր­քե­րին, Դրախ­տա­վայր Ար­ցախ աշ­խար­հը հանձ­նես թուր­քե­րին.. Դու ո՞վ ես.. Աստ­ված քեզ դա­տա­վոր:

Ներ­կա պա­հին տե­ղի է ու­նե­նում Մեր­ձա­վոր Արևել­քից ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բա­վո­րում­նե­րի գրո­հա­յին­նե­րի տե­ղա­փո­խում Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թյան գո­տի: Ի դեպ, խոս­քը ծայ­րա­հե­ղա­կա­նո­րեն տրա­մադր­ված վարձ­կան­նե­րի մա­սին է, ո­րոնք ջի­հա­դա­կա­նու­թյան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյուն են դա­վա­նում:

Գուր­գեն Ե­ղիա­զա­րյա­նի մահ­վան լու­րին վե­րա­բե­րող ո­րոշ կեղ­տոտ ար­ձա­գանք­նե­րից հե­տո խիստ կաս­կա­ծում եմ, որ մենք ա­ռա­ջինն ենք պե­տա­կա­նո­րեն ըն­դու­նել քրիս­տո­նեու­թյու­նը։ Հայ­րե­նակ­ցի մահ­վան լու­րով ու­րա­խա­ցող­նե­րը ո՛չ հայ են, ո՛չ քրիս­տո­նյա, ո՛չ մարդ։ Լավն այն է, որ այդ եր­կո­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րը ագ­րե­սիվ փոք­րա­մաս­նու­թյուն են կազ­մում, բայց վատն այն է, որ դրանք են այ­սօր մթ­նո­լորտ ձևա­վո­րում ու եր­կիր ղե­կա­վա­րում։

Ինչ­պե՞ս կա­րող է տե­ռո­րիստ ստա­հա­կը կռ­վել հայ զին­վո­րի դեմ, ո­րի պա­պերն են գե­նե­րալ­ներ Լո­ռիս-Մե­լի­քո­վը, Մա­դա­թո­վը, մար­շալ­ներ Բաղ­րա­մյա­նը, Խամ­փե­րյան­ցը, Բա­բա­ջա­նյա­նը, ծո­վա­կալ Ի­սա­կո­վը։

Էր­դո­ղա­նի խա­ղը մեծ ա­րյու­նա­հե­ղու­թյամբ է ա­վարտ­վե­լու։ Ա­յո՛, նա կպաշտ­պա­նի Ադր­բե­ջա­նի շա­հե­րը և կկռ­վի մինչև վեր­ջին ադր­բե­ջան­ցին։ Հե­տո Ադր­բե­ջա­նը այլևս գո­յու­թյուն չի ու­նե­նա։ Իսկ Ա­լիևի հետ ի՞նչ կլի­նի։ Ա­սեմ։

Ռու­սաս­տա­նում զար­մա­նում ենք, թե ո՞նց է կա­րո­ղա­նում փոքր տա­րած­քով և բնակ­չու­թյամբ Հա­յաս­տա­նը դի­մագ­րա­վել Թուր­քիա­յին և Ադր­բե­ջա­նին։

Զուսպ մնա,- ասաց,- զսպաշապիկ Հագցրու զքեզ, մինչև բանա Քարտեզագիրը ձեռքի ափի Հեղափոխության խաթաբալան։

Նա­յե­ցի Ա­լիևի հար­ցազ­րույ­ցը և կր­կին ապ­շե­ցի նրա մտա­ծո­ղու­թյու­նից և պատ­մու­թյան չի­մա­ցու­թյու­նից։ Ա­լիևը զար­մա­նում է, թե ինչ­պե՞ս կա­րող է Ար­ցա­խը ան­կախ լի­նել։